Coś i Gwiazdka

       Wszyscy żyjemy w swoich światach. Zamykamy się w osobistych, pustelniczych wieżach w ślepej wierze, że w ten sposób uchronimy się od wszelkiego zła i bólu. Ale to nie skutkuje. Do tego doskwiera nam samotność i tęsknota za czymś nieokreślonym. Każdego dnia budzimy się i zasypiamy czując coś, czego nawet nazwać nie potrafimy. I wędrujemy brzegiem czasu, bez prawa powrotu, nie wiedząc dokąd i kiedy skończy się nasza droga.

            Aż pewnego razu zdajemy sobie sprawę, że dalej tak nie wytrwamy. W panice staramy się wyjść z naszych wież, ale nie zawsze udaje się nam odnaleźć drzwi. Niektórzy pozostają w swoich samotniach już na zawsze. Nielicznym udaje się je opuścić i odnaleźć sobie podobnych. Niejednokrotnie zgubionych we mgle przeszłości przez młodzieńczą niewiedzę i brak wiary w siebie…

Bajka  o Gwiazdce.

Gdzieś na peryferiach Świata, u kresu Ciemności, żyłą maleńka Gwiazdka. Była tak mała w stosunku do otaczającej ją ciemności, że nie wierzyła, iż jej światło może ktoś dostrzec.

Na planecie na którą nikt jeszcze nie dotarł, pod ziemią, której nikt jeszcze nie dotknął, istniało Coś. Było to małe Coś, ale miało ogromne serduszko. Samotność bardzo je smuciła. Pogrążone w czarnej rozpaczy poszło spać z myślą, by już nigdy się nie obudzić. Wiedzieć trzeba, że jeżeli jakieś Coś nie chciało się budzić, to w swojej maleńkiej norce mogło spać wiecznie. Kiedy tylko zamknęło oczka, przyśniło mu się, że odwiedziła go cudowna Gwiazdka i naprawdę nie chciało już się budzić…

Daleko w górze maleńka Gwiazdka nie chciała dłużej żyć, bo nikt nie podziwiał jej blasku. Bez chwili zastanowienia zeskoczyła ze swego gniazdka, w którym tak długo żyła nikomu niepotrzebna.

W norce zagrzmiało i nagle zapanowało niezwykłe światło. Coś otworzyło oczka i zobaczyło Gwiazdkę. Pomyślało, że to cudowny sen i jeszcze mocniej postanowiło, że nigdy się nie obudzi. Gwiazdka coraz jaśniej płonęła z radości, że ktoś podziwia jej delikatne promyki.

I żyli zawsze i szczęśliwie. Gwiazdka myśląc, że nie żyje, a Coś, że to tylko cudowny sen…

 Mikey McVee

Łódź, 1992-01-18