Uśmiechając się do lustra...

To co poniżej przeczytacie, jest autentyczną historią z mego życia.

Ten wpis dedykuję owej postaci, którą opiszę. A także wszystkim  wspaniałym, spotykanym na co dzień ludziom, najbliższym i tym nieznajomym, którzy sprawiają, że się uśmiecham i wierzę, że jutro będzie lepsze od dzisiejszego dnia.

Pewnego razu spotkałem na swojej drodze człowieka. Był to staruszek. Jego twarz pokryta zmarszczkami, wskazywała jak wiele czasu upłynęło od jego narodzin. Rzadkie siwe włosy elegancko przystrzyżone i uczesane, pogłębiały ten efekt. Miał na sobie garnitur starszy ode mnie, starannie wyprasowaną koszulę i krawat, które nie pasowały do dzisiejszych kanonów mody. Mimo to jego twarz była rozpromieniona. Oczy świeciły jasnym blaskiem i sprawiały wrażenie jakby należały do kogoś o wiele lat młodszego.

- Czy pan jest ostatni? – zapytał.

- Tak. – odrzekłem zgodnie z prawdą, bo za mną w kolejce nikogo już nie było.

- Teraz ja będę za panem. – odparł z uśmiechem.

Mnie jednak nie było do śmiechu. Smutek panoszył się w moich myślach, a głowa pękała od problemów. Ów staruszek, nie wiedzieć czemu, przyglądał mi się przez chwilę badawczo, a potem przemówił serdecznie, jak do dawno nie widzianego przyjaciela.

- Widzę, że opanował pana smutek. Czy wie pan  ile mam lat?

Zastanawiałem się przez chwilę i pewien swojej oceny powiedziałem:

- Siedemdziesiąt może siedemdziesiąt dwa!

Nieznajomy zachichotał  i odrzekł:

- Pomylił się  pan. Mam dokładnie 93 lata! – a jego twarz rozpromieniła się jeszcze bardziej. Nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem. Pomyślałem, że może się pomylił, ale zapytany potwierdził swój wiek. Moje zaskoczenie rozśmieszyło go tylko. A radość bijąca z jego postaci ogarniała mnie jak słoneczne ciepło w upalny, letni dzień.

- Wie pan jak to się stało, że tak długo żyję? – zapytał.

- Nie mam pojęcia! – odpowiedziałem znów zaskoczony jego pytaniem.

- Pielęgnuję w sobie radość. Uśmiecham się do mijanych ludzi. Nawet gdy przechodzę koło lustra uśmiecham się do swojego odbicia, a ono odpłaca mi tym samym. Gdy coś mnie boli, wyobrażam sobie różne śmieszne historie. A gdy czuję, że zbliża się melancholia wspominam najweselsze i najpiękniejsze chwile mojego życia. I wie pan, nawet podczas choroby, wbrew wszystkiemu śmieję się z byle drobiazgu.  Bo musi pan wiedzieć, że choroba i pech boją się radości i śmiechu, więc omijają mnie z daleka. Dlatego zawsze proszę się uśmiechać. Cieszyć najmniejszymi drobiazgami. I nawet w smutnych chwilach myśleć radośnie.

Jego słowa zagnieździły się w moich myślach. Utkwiły głęboko w głowie. I choć nigdy więcej nie spotkałem tego wyjątkowego człowieka, to w trudnych chwilach wspominam go i łatwiej mi wtedy znieść przeciwności.